เสียเจ้า

๑. เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย ๚

๒. จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤารายโศกรู้ร้างจสงหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ ๚

๓. ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์ ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ ๚

๔. แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน
ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา ๚

๕. ตายไปอยู่ใต้รองเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินดิ้นเอย ๚



โดย อังคาร กัลยาณพงศ์

เสียเจ้าเป็นกลอนที่เกี่ยวกับความรักที่ชายคนหนึ่งที่มีต่อผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ความเกลียดชังเป็นสิ่งที่พรากทั้งสองจากกันถึงแม้ว่าเขาจะรักเธอมาก แต่เขาก็เกลียดเธอมากเช้นกัน ผู้อ่าจะได้รู้สึกถึงความแค้นและความเจ็บปวดที่เธได้ให้แก่เขา ในความที่ว่าเขาเบมากแต่ก็รักเธอมากเช่นเดียวกัน เห็นได้จากการที่เขานั้นได้กล่าวว่าเขาจะตามเธอไปลงนรกหมกไหม้

กวีได้ใช้ความขัดแย้งเป็นตัวสื่อชักนำความรู้สึก เพราะว่าเหมือนกับคำที่พูดกันว่า รักมากก็เจ็บมาก การที่ชายคนนั้นรักผู้หญิงคนนั้นมาก เมื่อโกรธกันก็ย่อมที่จะเจ็บปวดมากเช่นกัน “๑. เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้ามิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย ๚” เล่าถึงความเจ็บปวดที่รุมเร้าอยู่ภายใน ที่ได้ทำให้เขานั้นรู่สึกเจ็บปวดเหมือนกับถูกเหยียบย่ำและถูกบังคับให้กินทราย